Maandagavond, 19:40. Telefoon. Het is collega-fotograaf Daniëlle Veenhof. Eén van haar klanten zal de volgende ochtend worden ingeleid, maar Daniëlle is tot haar grote spijt verhinderd. Als Daniëlle’s back-up spring ik voor haar in. Ze stuurt me vast de info van het gezin dat ik zal gaan fotograferen.

Roshni is 38 weken zwanger van haar tweede zoontje. Het is zomer en we zitten middenin een meedogenloze hittegolf. Ze heeft ontzettend last van vocht in haar benen en voeten en trekt het niet meer. Een paar dagen eerder had ze al weeën, maar die stopten weer. Nu is Roshni er echt klaar mee en heeft ze in overleg met de verloskundige besloten dat ze de volgende ochtend ingeleid zal worden in het ziekenhuis. Ze is van haar eerste kind heel snel bevallen, en ze vindt het erg spannend hoe het deze keer zal gaan. Ze moet zich om half zeven in de ochtend melden en ik zet mijn wekker vroeg genoeg om op tijd in het ziekenhuis in Rotterdam te kunnen zijn.

Om 04:55 gaat mijn telefoon opnieuw. Ik denk dat het de wekker is, maar dan zie ik dat Daniëlle belt. De bevalling is toch spontaan op gang gekomen en Roshni is samen met haar man Deepak onderweg naar het ziekenhuis. In de wetenschap dat Roshni mogelijk binnen één of twee uur bevalt kleed ik me hals over kop aan en race naar Rotterdam. Daar aangekomen tref ik Roshni en Deepak gelukkig in alle rust aan. Roshni heeft weeën, maar nog niet erg regelmatig en ze kan de pijn goed verdragen. Er is tijd om even rustig kennis te maken en een kop koffie te drinken.

De verpleging meet niet zoveel weeënactiviteit, hoewel Roshni overduidelijk wel weeën heeft. Er wordt besloten om haar via het infuus extra oxytocine te geven om de weeën sterker te maken. En dan gaat het ineens heel snel. De weeën worden plotseling erg hevig en pijnlijk. Alleen staand en leunend op het bed kan Roshni ze nog opvangen. Ze houdt dapper vol, hoewel duidelijk te zien is dat ze erg zwaar heeft. 

Omdat de verloskundige het vreemd vindt dat er weinig weeënactiviteit te zien is op de monitor, terwijl Roshni echt al veel moeite heeft om ze op te vangen, wordt er een echo van de baby gemaakt om te kijken of hij wel goed ligt. Dat is gelukkig zo. Hoewel Roshni het verschrikkelijk moeilijk vindt om op haar rug te liggen, wil de verloskundige toch graag de ontsluiting meten. Die blijkt binnen 25 minuten van 5 naar 10 centimeter te zijn gegaan. Geen wonder dat Roshni het zo zwaar heeft. 

Op dat moment wordt duidelijk dat de baby deze razendsnelle ontwikkeling ook niet zo prettig vindt, zijn hartslag begint af en toe wat te horten en stoten. De ziekenhuismedewerkers besluiten dat het niet te lang meer mag duren en moedigen Roshni aan om te gaan persen. Binnen drie persweeën wordt Armaan in een wonderbaarlijk korte tijd geboren. Nog nooit heb ik een bevalling zich zo plotseling zien ontwikkelen!

Omdat Armaan door de hectiek wat opstartproblemen heeft wordt hij beademd en moet hij voor controle naar de neonatologie. Gelukkig blijkt hij helemaal gezond en komt hij binnen een uurtje alweer terug. Hij mag nu heerlijk veilig bij zijn moeder liggen en valt in een diepe slaap. Wat zijn we blij dat het allemaal goed is afgelopen en wat heeft deze moeder het ontzettend knap gedaan. Grote broer Aarav komt kennismaken en knuffelen met zijn babybroertje. Eindelijk samen met zijn viertjes. Zo zijn ze helemaal compleet.

Kijk je op je smartphone? Klik op volledig scherm voor de beste beeldverhouding.